Foto di Vinicius Matos

Ladro, – davvero, un ladro dappoco, pregiudicato; faceva la posta
a donne e uomini, vecchi e bambini, a foglie, finestre, lampadine,
a vecchie chitarre, macchine per cucire, rami secchi, a se stesso. Rubava sempre
un loro atteggiamento, una loro espressione, le cicche che gettavano per strada,
i loro vestiti, quando si spogliavano nell’ora dell’amore, i loro pensieri,
le loro forme sconosciute, le loro e le sue, e ne faceva
grandi, strani mazzi di fiori o li piantava nei vasi. Adesso,
dal fioraio all’angolo, lo vedevamo dietro i vetri
aspergere con la pompa le grandi rose, le dalie, i garofani,
non li vendeva né li regalava; – un ladro singolare,
un principe decaduto dentro la sua serra. Solo il suo viso,
esangue, si distingueva in mezzo ai gigli altissimi,
come un morto nel feretro di vetro. Tuttavia,
nel freddo dell’inverno, questo fiorista coi suoi fiori invenduti
ci dava sempre l’impressione di un’eterna primavera; anche se in seguito apprendemmo
che tutti quei fiori erano di carta, colorati
con tinte rosse e gialle – ma soprattutto rosse – in sfumature varie.

Ghiannis Ritsos

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Il funambolo e la luna”, Crocetti Editore, 1984

∗∗∗

Ό κλέφτης

Κλέφτης, – στ’ αλήθεια, κλέφτης, άσημος, σεσημασμένος· παραμόνευε
γυναίκες κι άντρες, γέρους καί παιδιά, φύλλα, παράθυρα, λαμπτήρες,
παλιές κιθάρες, ραπτομηχανές, ξερά κλαδιά, τόν εαυτό του. Όλο έκλεβε
μιά στάση τους, μιάν έκφρασή τους, τ’ αποτσίγαρα πού πετουσαν στό δρόμο,
τά ρούχα τους, όταν γδύνονταν τήν ώρα τού έρωτα,τή σκέψη τους,
τ’ άγνωστα σχήματά τους, τά δικά τους, τά δικά σου, κι έφτιαχνε
μεγάλες, περίεργες άνθοδέσμες ή φύτευε γλάστρες. Τώρα,
στ’ ανθοπωλείο της γωνιάς, πίσω απ’ τά τζάμια, τόν βλέπαμε
νά ραντίζει μέ την τρόμπα τά μεγάλα τριαντάφυλλα, τίς ντάλιες, τά γαρύφαλλα
χωρίς νά τά πουλάει μήτε νά τά χαρίζει· – ένας κλέφτης ιδιόρρυθμος,
ένας παρηκμασμένος πρίγκιπας μέσα στή σέρα του. Μόνο τό πρόσωπό του,
ωχρό, ξεχώριζε ανάμεσα στούς πανύψηλους κρίνους,
σάν ένας νεκρός μέσα στό γυάλινο του φέρετρο. Ωστόσο,
στά κρύα του χειμώνα, αυτό τό άνθοπωλειο μέ τ’ απούλητα άνθη,
πάντα μας έδινε την αίσθηση μιας αιώνιας άνοιξης κι άς μάθαμε αργότερα
πώς δλ’ αυτά τά λουλούδια ήταν χάρτινα, βαμμένα
μέ κόκκινη καί κίτρινη μπογιά – πιότερο κόκκινη – σέ διάφορους τόνους.

 Γιάννης Ρίτσος

 da “Ό σχοινοβάτης καί ή σελήνη”, 1982