Foto di Sergio Larrain

Che mare orfano, bambino mio,
che varicella di alberi,
spifferi di porte che la pioggia riempie,
un braccio di lontana memoria
che chiude le finestre
e l’amore eremita nelle cave,
chino su una vena di lacrime.
Crescere così
e all’improvviso tutto che si piega da una parte,
alghe le tue sere che il mare porta via,
vetrine di sentimenti e pezzi di ricambio della mente
che vanno in frantumi.
Credimi se vuoi se vuoi dimentica le mie parole.
Prendi il poco verde,
             la poca peluria delle foglie,
ma torna in questo luogo
            perché non si perdano i segreti del giorno.

Michalis Ganàs

(Traduzione di Paola Maria Minucci)

da “La Grecia, sai…”, Donzelli Poesia, 2004

∗∗∗

ΤΙ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΕΝΤΑΡΦΑΝΗ . . .

Τί θάλασσα πεντάρφανη, παιδί μου,
τί ἀνεμοβλογιά τῶν δέντρων,
φυρές οἱ θύρες ϰι ἡ βροχή νά τίς μπουϰώνει,
ἕνα μανίϰι μνήμης μαϰρινῆς
νά ϰλείνει τά παράθυρα
ϰι ἡ ἀγάπη μοναχή στά λατομεῖα,
σϰυμμένη σέ μιά φλέβα δάϰρυα.
Ἔτσι νά μεγαλώνεις
ϰι ἄξαφνα μονόπαντα νά γέρνουν ὅλα,
φύϰια τά δειλινά σου νά τά παίρνει ἡ θάλασσα,
προθῆϰες αἰσθημάτων ϰι ἀνταλλαϰτιϰά τοῦ νοῦ
νά γίνονται σμπαράλια.
Θές πίστεψέ με θές ξέχασε τά λόγια μου.
Πάρε τό λίγο πράσινο,
     τό λίγο χνούδι ἀπό τά φύλλα,
μά γύριζε σ’ αὐτό τόν τόπο
     νά μή χαθοῦν τά μυστιϰά τῆς μέρας

Μιχάλης Γκανάς

da “Ἀϰάθιστος Δεῖπνος”, 1978

Herbert List, Near Heraklion, Crete, 1937

La Grecia, sai, non è solo una ferita.
Nelle ore libere un buon caffè,
radio e Tv sulle verande,
colore di bronzo, corpo di bronzo,
coperchio di bronzo la Grecia sulle mie labbra.
Sui muretti la colla del sole
attacca come insetti gli occhi.
Dietro ai muretti le case sventrate,
campi di calcio, carceri, ospedali
uomini di Dio e battenti del Diavolo
e i tranvieri che bevono solitari
il buon vino asprigno di Arachova.

Qui hanno dormito giovani prodi
con il fucile su un fianco
e i bambini scalzi nel sonno.
Neri fazzoletti beneauguranti passavano e se ne andavano
coltri e tappeti battuti alla fonte.
Ora pietrisco e scarponi
in questo frantoio di rocce
e i tranvieri che bevono solitari
il buon vino asprigno di Arachova.

Michalis Ganàs

(Traduzione di Paola Maria Minucci)

da “La Grecia, sai…”, Donzelli Poesia, 2004

∗∗∗

Ἡ Ἑλλάδα, πού λές…

Ἡ Ἑλλάδα, πού λές, δέν εἶναι μόνο πληγή.
Στήν μπόσιϰη ὥρα ϰαφές μέ ϰαϊμάϰι,
ραδιόφωνα ϰαί Τί-Βί στίς βεράντες,
μπρούντζινο χρῶμα, μπρούντζινο σῶμα,
μπρούντζινο πῶμα ἡ Ἑλλάδα στά χείλη μου.
Στίς μάντρες ἡ ψαρόϰολλα τοῦ ἥλιου
πιάνει σάν ἔντομα τά μάτια.
Πίσω ἀπ’ τίς μάντρες τά ξεϰοιλιασμένα σπίτια,
γήπεδα, φυλαϰές, νοσοϰομεῖα,
ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ϰαί ρόπτρα τοῦ Διαβόλου,
ϰι οἱ τραμβαγέρηδες νά πίνουν μόνοι
ϰρασάϰι τῆς Ἀράχωβας στυφό.

Ἐδῶ ϰοιμήθηϰαν παλιϰαράδες
μέ τό ντουφέϰι στό ’να τους πλευρό,
μέ τά ξυπόλυτα παιδιά στόν ὕπνο τους.
Τσεμπέρια ϰαλοτάξιδα περνοῦσαν ϰι ἔφευγαν,
ϰιλίμια ϰαί βελέντζες τῆς νεροτρουβιᾶς.
Τώρα γαρμπίλι ϰι ἄρβυλα
σέ τοῦτο τό ἐϰϰοϰϰιστήριο τῶν βράχων
ϰι οἱ τραμβαγέρηδες νά πίνουν μόνοι
ϰρασάϰι τῆς Ἀράχωβας στυφό.

Μιχάλης Γκανάς 

da “Άκάθιστος δεΐπνος”, 1978