Foto di Alexey Titarenko

Bei colori veneziani, bagnati, per affreschi crepuscolari
di amori dimenticati o anche attesi. Leoni di pietra
guardano insonnoliti le vecchie turiste, i fotografi,
le gondole nere, i motoscafi, i gabbiani
che splendono sulle acque nere dai riflessi rosa
sotto i suoni vespertini delle campane. Sulla chioma di marmo
delle statue si accoppiano i colombi. Un cane bianco,
sulla finestra in alto, dietro i gerani,
abbaia ai passanti con tristezza, senza rabbia. Di notte
escono sui balconi merlettati le belle morte coi capelli sciolti
gridando i nomi dei loro amanti. Dunque,
invecchia anche la bellezza, anche la gloria invecchia. La fama, che credevi
ti avesse dato l’eterna giovinezza, due volte ti ha invecchiato.

Ghiannis Ritsos

Venezia, 12.V.81

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Il funambolo e la luna”, Crocetti Editore, 1984

∗∗∗

Βενετία, I

‘Ωραία, βρεγμένα, βενετσιάνικα χρώματα για δειλινές τοιχογραφίες
λησμονημένων ή κι αναμενόμενων έρώτων. Πέτρινα λιοντάρια
κοιτούν νυσταλέα τίς γριές τουρίστριες, τούς φωτογράφους,
τις μαύρες γόνδολες, τά βενζινόπλοια, τούς γλάρους
πού λάμπουν στά μαύρα νερά μέ τίς τριανταφυλλιές ανταύγειες
κάτω άπ’ τούς ήχους των έσπερινών σήμαντρων. Στή μαρμάρινη κόμη
των άγαλμάτων ζευγαρώνουνε τά περιστέρια. Ένα άσπρο σκυλί,
ψηλά, στο παράθυρο, πίσω άπ’ τά γεράνια,
γαβγίζει λυπημένα, όχι οργισμένα, τούς διαβάτες. Τίς νύχτες
βγαίνουν στά δαντελωτά μπαλκόνια οί ωραίες νεκρές με τα μαλλιά τους λυμένα
φωνάζοντας τά ονόματα των έραστών τους. Λοιπόν,
γερνάει κι ή ομορφιά, γερνάει κι ή δόξα. Ή φήμη, πού θαρρούσες
πώς σου είχε χαρίσει τήν αιώνια νεότητα, διπλά σ’ έχει γεράσει.

Γιάννης Ρίτσος

Βενετία, 12.V.81

da “Ό σχοινοβάτης καί ή σελήνη”, 1982