Geoffrey Johnson

Ho nostalgia del presente che vivrò.
(L’attesa si accorda bene con la memoria:
Entrambe alterano il più possibile
La sventurata realtà. Lo vedi.)

Quali eventi escogiteranno ancora
La mia partecipazione? Quale variopinto
Straccio di passione
Interpreterà di nuovo il ruolo della porpora?
Mi stupisco
Di quanto velocemente faccia effetto la noia. Se conoscessi
La matematica dei sentimenti correrei
Immobile come Achille (idea di Zenone)
Più lento della mia vita tartaruga.

        Meglio non aver fretta.
Come puoi osare sorpassi con il clacson
Quando davanti a te stanno in coda gli inferi.

Come puoi presumere una qualunque cosa accaduta,

                    In questo remotissimo presente.

Antonis Fostieris

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Il pensiero appartiene al dolore (1966)”, in “Nostalgia del presente”, Crocetti Editore, 2021

∗∗∗

Νοσταλγῶ τό παρόν

Νοσταλγῶ τό παρόν πού θά ζήσω.
(Ἡ προσδοϰία ταιριάζει στήν ἀνάμνηση:
Κι οἱ δυό παραχαράζουν ὅσο δύνανται
Τήν ἀτυχή πραγματιϰότητα. Τό βλέπεις).

Ποιά γεγονότα θά μηχανευτοῦνε πάλι
Τή συμμετοχή μου; Ποιό ἔγχρωμο
Κουρέλι πάθους πρόϰειται
Νά ὑποδυθεῖ ἐϰ νέου τήν πορφύρα;
Ἐϰπλήττομαι
Μέ τήν ταχύτητα πού ἐπενεργεῖ ἡ πλήξῃ. Ἂν ἤξερα
Τά μαθηματιϰά τῶν αἰσθημάτων θά ἕτρεχα
Ἀϰίνητος σάν Ἀχιλλέας (ἰδέα τοῦ Ζήνωνα)
Πιό πίσω ἀπ’ τή χελώνα ζωή μου.

         Ἂς μή βιαζόμαστε.
Πῶς νά τολμήσεις προσπεράσματα μέ ϰόρνες
Ὅταν μπροστά σου μποτιλιάρονται τά ἐρέβη.

Πῶς νά εἰϰάσεις ὅ,τι ϰι ἂν συνέβη,

      Στό ἀπώτατο ἐτοῦτο παρόν.

Ἀντώνης Φωστιέρης

da “Ἡ σκέφη ἀνήχεί λίπνη”, 1996