Andrew Wyeth, Wind from the Sea, 1947

Amica luna, mi dico,
ciottolo d’oro sul fondo del tuo sogno,
con occhi indolenziti dall’insonnia,
amica luna, mi dico,
ma chi ascolterà questa canzone.
E poi in fondo perché cantare,
nel cavo delle mani racchiudo il vento
conosce molte vele, conosce molti addii,
non c’è il minimo interesse,
se ho bisogno di una sigaretta
la chiederò al mio amico medico.
Gli amici, sai, sono sempre più rari,
diventano avvocati, medici, professori,
un giorno ti sorprendi,
non fanno che parlare di macchine, di viaggi in Europa,
non c’è niente di male,
è soltanto un fatto nuovo, insolito.
Un giorno ti sorprendi,
guardi negli occhi di una donna, di una donna qualunque,
ti ripeti piano vecchi motivi,
«Me ne andrò l’inverno, ricurvo un po’ sulla sinistra
per il peso del tuo amore»,
ti ricordi di quanto ti è mancato il suo cuore gemello,
incidi versi, ti ripeti piano vecchi motivi,
«Mio cipresso sottile, ti sogno da tre notti»
qualche volta prova disgusto di tutto questo,
non far sprofondare la tua vita
in tanti dettagli.
Di nuovo torna la luna,
è amica – mi dico – e piena di ricordi,
calmi annottati colli natii,
nel palmo della pioggia
isole asciutte di grilli,
voci della notte fin giù al fiume
con i platani e l’affaccendarsi delle rane.
Se una volta esisterai
fecondando il ventre che ti ho preparato,
avrai canneti per molte gioie,
avrai gli occhi che ti prometto
e un cuore che m’inonderà col suo sangue.

Michalis Ganàs

(Traduzione di Paola Maria Minucci)

da “La Grecia, sai…”, Donzelli Poesia, 2004

∗∗∗

Καλό φεγγάρι…

Καλό φεγγάρι λέω,
χρυσό χαλίϰι στό βυθό του ὀνείρου σου,
μέ μάτια πού πονοῦν ἀπ’ τήν ἀγρύπνια,
ϰαλό φεγγάρι λέω,
μά ποιός θ’ ἀϰούσει τοῦτο τό τραγούδι.
Καλά ϰαλά γιατί νά τραγουδῶ,
μέσα στίς χοῦφτες μου ϰρατῶ τόν ἄνεμο,
ξέρει πολλά πανιά, ξέρει πολλά μαντίλια,
δέν ἔχει διάφορο ϰανένα,
ἄν χρειαστῶ τσιγάρα,
θά δανειστῶ ἀπ’ τό γιατρό τό φίλο μου.
Οἱ φίλοι ξέρεις λιγοστεύουν,
γίνονται διϰηγόροι, γιατροί, ϰαθηγητές,
ξαφνιάζεσαι μιά μέρα,
ἀρχίζουν νά μιλᾶνε γι’ αὐτοϰίνητα, ταξίδια στήν Εὐρώπη,
αὐτά δέν εἶναι ἄσχημα,
μονάχα ἀσυνήθιστα, πρωτάϰουστα.
Ξαφνιάζεσαι μιά μέρα,
ϰοιτάζεις μές στά μάτια μιᾶς γυναίϰας, ὅποιας γυναίϰας,
λές σιγανά παλιούς σϰοπούς,
«Θά φύγω τό χειμώνα γέρνοντας λίγο ἀριστερά
ἀπό τό βάρος τῆς ἀγάπης σου»,
θυμᾶσαι πόσο σοῦ ’λειψε ἡ δίδυμη ϰαρδιά της,
χαράζεις στίχους, λές σιγανά παλιούς σϰοπούς,
«Λιγνό μου ϰυπαρίσσι, σ’ ὀνειρευόμουνα τρεῖς νύχτες»,
ϰάποτε νά τά σιχαθεῖς ἐτοῦτα,
νά μή βουλιάξεις τή ζωή σου
νά μή βουλιάξεις τή ζωή σου
μέσα σέ τόσες λεπτομέρειες.
Πάλι γυρίζει τό φεγγάρι,
ϰαλό τό λέω ϰαί γεμάτο μνῆμες,
ἥσυχοι νυχτωμένοι λόφοι τῆς πατρίδας,
μές στήν παλάμη τῆς βροχῆς
στεγνές νησίδες τριζονιῶν,
φωνές τῆς νύχτας ὥς ϰάτω στό ποτάμι
μέ τά πλατάνια ϰαί τό νοιϰοϰυριό τῶν βατραχάδων.
Ἄν ϰάποτε ὑπάρξεις
ϰαρπίζοντας τή μήτρα πού σοῦ ἑτοίμασα,
θά ’χεις ϰαλάμια γιά πολλές χαρές,
θά ’χεις τά μάτια πού σοῦ τάζω
ϰαί μιά ϰαρδιά πού θά μέ πνίξει μέ τό αἷμα της.

Μιχάλης Γκανάς 

da “Ἀϰάθιστος Δεῖπνος”, 1978