Come sei bella… – Ghiannis Ritsos

Ferdinando Scianna, Ragazza sulla spiaggia di Mónsul, Spagna, 1994

Parola Carnale

9

Come sei bella. La tua bellezza mi spaventa. Ho fame di te. Ho sete di te.
Ti supplico: nasconditi; renditi invisibile a tutti; visibile solo a me; coperta
dalle punte dei piedi ai capelli da un velo nero trasparente
screziato dei sospiri d’argento di lune primaverili. I tuoi pori emettono
vocali, consonanti di desiderio; si articolano parole segrete;
eruzioni rosa dall’atto dell’amore. Il tuo velo si gonfia, splende
sulla città annottata coi bar fiochi, le osterie sul mare;
la farmacia notturna illuminata da proiettori verdi, una sfera di vetro
rotea velocemente mostrando paesaggi della terra. L’ubriaco barcolla
in una bufera portata dal respiro del tuo corpo. Non andare. Non andare.
Così materiale e inafferrabile. Un toro di pietra
salta sull’erba secca dal frontone. Una donna nuda sale la scala di legno
con una bacinella d’acqua calda. Il vapore le nasconde il viso. Alto nell’aria
un elicottero in perlustrazione ronza in un punto indefinito. Mettiti in salvo.
Cercano te. Nasconditi più in fondo tra le mie braccia. Il pelo
della coperta rossa che ci copre cresce incessantemente,
diventa un’orsa incinta la coperta. E sotto l’orsa rossa
ci amiamo infinitamente, oltre il tempo e oltre la morte,
in un’unica unione universale. Come sei bella. La tua bellezza mi spaventa.
E ho fame di te. E ho sete di te. E ti supplico: nasconditi.

Ghiannis Ritsos

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Parola carnale”, 1981, in “Ghiannis Ritsos, Erotica”, Crocetti Editore, 2002

∗∗∗

Σάρκινος λόγος

9

Τί ὄμορφη πού εἶσαι. Μέ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σέ πεινάω. Σέ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιά ὅλους, ὁρατή μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τά μαλλιά ὡς τά νύχια τῶν ποδιῶν μέ σϰοτεινό διάφανο πέπλο
διάστιϰτο ἀπ᾿ τούς ἀσημένιους στεναγμούς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐϰπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές ἐϰρήξεις ἀπ᾿ τή πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τό πέπλο σου ὀγϰώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τή νυχτωμένη πόλη μέ τά ἠμίφωτα μπάρ,
τά ναυτιϰά οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τό διανυϰτερεῦον φαρμαϰεῖο.
Μιά γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεϰλίζει σέ μία τριϰυμία φυσημένη ἀπ᾿ τήν ἀναπνοή τοῦ σώματός σου.
Μή φεύγεις. Μή φεύγεις. Τόσο ὑλιϰή, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τό ἀέτωμα στά ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναῖϰα ἀνεβαίνει τή ξύλινη σϰάλα ϰρατώντας μιά λεϰάνη μέ ζεστό νερό.
Ὁ ἀτμός τῆς ϰρύβει τό πρόσωπο.
Ψηλά στόν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτιϰό ἑλιϰόπτερο βομβίζει σέ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στά χέρια μου.
Τό τρίχωμα τῆς ϰόϰϰινης ϰουβέρτας πού μᾶς σϰέπει, διαρϰῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγϰυος ἀρϰούδα ἡ ϰουβέρτα.
Κάτω ἀπό τή ϰόϰϰινη ἀρϰούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τό χρόνο ϰι ἀπ᾿ τό θάνατο πέρα, σέ μιά μοναχιϰή παγϰόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη πού εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μέ τρομάζει.
Καί σέ πεινάω. Καί σέ διψάω. Καί σοῦ δέομαι: Κρύψου.