Suzanne Valadon

Cose semplici tutte. Il loro ordine è
curato dalla tua mano. Un mazzo di colori
nel vaso del tempo.
                                     D’altronde, che cosa
credi che in fondo è la poesia? È il polline
delle cose dell’universo. Il polline in azioni,
il polline in dolore, in luce, in gioia, in cambiamenti,
in marcia, in moto.
                                    La vita e l’anima
in un eterno specchiarsi entro il tempo.

Cosa credi, dunque: in fondo la poesia
è un cuore umano carico
                di tutto il mondo.

Nikiforos Vrettakos

(Traduzione di Vincenzo Rotolo)

da “Nikiforos Vrettakos, Amo, ergo sum”, Multimedia Edizioni, 2021

∗∗∗

Ὁ κόσμος κ’ ἡ ποίηση

Ἁπλά πράγματα ὅλα. Ἡ τάξη τους εἶναι
φροντισμένη ἀπ’ τό χέρι σου. Μιά δέσμη ἀπό χρώματα
στό βάζο τοῦ χρόνου.
                                        Ἄλλωστε, τί
θαρρεῖς πώς στό βάθος εἶναι ἡ ποίηση; Εἶναι ἡ γύρη
τῶν πραγμάτων τοῦ σύμπαντος. Ἡ γύρη σέ πράξεις,
ἡ γύρη σέ ὀδύνη, σέ φῶς, σέ χαρά, σε ἀλλαγές,
σέ πορεία, σέ κίνηση.
                                        Ἡ ζωή κ’ ἡ ψυχή
σ’ ἕνα αἰώνιο καθρέφτισμα μέσα στό χρόνο.

Τί νομίζεις λοιπόν· κατά βάθος ἡ ποίηση
εἶναι μι’ ἀνθρώπινη καρδιά φορτωμένη
                ὅλον τόν κόσμο.

Νικηφόρος Βρεττάκος

da “Το βάθος του κόσμου”, Αθήνα, Ματαράγκας, 1961