Boris Smelov, Ladder Raskolnikov, 1970s

Pensavo di lasciare questa casa morta
D’andare a vivere sul mare
Dimora d’ombre, di voci scordate
Saliscendi di bambole disarticolate per le scale

La finestra aggetta nuda nella notte
Tutti i vetri caduti
Frantumi sulla polvere

E resto e lotto per trovare la mia ombra
Vestigio d’un vecchio sole dimenticato

Ghiorgos Thèmelis

(Traduzione di Filippo Maria Pontani)

da “Antologia della poesia greca contemporanea”, Crocetti Editore, 2004

∗∗∗

Γυμνό παράθυρο

Εἷπα ν’ ἀφήσω αὐτό τό πεθαμένο σπίτι
Νά πάω νά ϰατοιϰήσω ἐπάνω στή θάλασσα
Σϰιές τό ϰατοιϰοῦν ξεχασμένες φωνές
Ἐξαρθρωμένες ϰοῦϰλες ἀνεβοϰατεβαίνουν τίς σϰάλες

Τό παράθυρο γέρνει γυμνό μέσα στή νύχτα
Ὅλα τά τζάμια ἔχουν πέσει
Κομμάτια ἀπό γυαλί πάνω στή σϰόνη

Καί μένω ϰι ἀγωνίζομαι νά βρῶ τή σϰιά μου
Ἴχνος ἀπό παλιό λησμονημένον ἥλιο

Γιῶργος Θέμελης

da “Γυμνό Παράθυρο. Ποιήματα”, Θεσσαλονίκη, 1945

Félix Vallotton, Moonlight, c. 1895, Musée d’Orsay, Paris

(Frammento)

Non canto le navi che ritornano,
le stelle che ricamano girasoli sul cinto dell’estate.
Né le rondini che volano nel cielo,
per prendere il sangue di un’alba e tingerne i fiori…

Di notte sellano i cavalli, di notte passano, all’alba si disperdono,
alla ricerca di uccelli piumati e di donne slanciate,
che brillano sui cuscini quando dormono la notte.

Brillano e sognano un grande amore,
un grande figlio.
Che abbia un sole nei capelli, una luna come specchio.
E l’aquila sul volto a vegliare sul suo sonno.

Ghiorgos Thèmelis

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

da “Antologia della poesia greca contemporanea”, Crocetti Editore, 2004

∗∗∗

Προοίμιο

(Ἀπόσπασμα)

Δέν τραγουδῶ τούς γυρισμούς τῶν ϰαραβιῶν,
τ’ ἀστέρια πού ϰεντοῦν ἡλιοτρόπια στή ζώνη τοῦ ϰαλοϰαιριοῦ.
Οὔτε τά χελιδόνια πού πᾶν στό ν οὐρανό,
νά πάρουν τό αἷμα μιᾶς αὐγῆς νά βάψουν τά λουλούδια…

Νύχτα σελλώνουν, νύχτα περνοῦν, ϰαί τήν αὐγή σϰορπᾶνε
νᾶβρουν τά πλουμιστά πουλιά ϰαί τίς ψηλές γυναῖϰες,
πού φέγγουν στά προσϰέ φαλοι τή νύχτα πού ϰοιμοῦνται.

Φέγγουνε ϰι ὀνειρεύονται ἕνα μεγάλον ἕρωτα,
ἕνα μεγάλω γιό.
Νᾶχει ἕναν ἥλιο στά μαλλιά, ϰα φρέρτη ἕνα φεγγάρι.
Καί τό ν ἀητό στό πρόσωπο νά τοῦ φυλάει τόν ὕπνο.

Γιώργος Θέμελης

da “Ὠδή γιά νά θυμόμαστε τούς ἥρωες”, 1949