Dukas Ghiannis « Poesia in rete

Dicevano pane e libertà, dicevano istruzione

Si lasciavano timidamente crescere i capelli

Li trovò la Fenice e dall’adolescenza

Li strappò bruscamente, mise loro indosso una divisa

Sulla strada si trovarono di fronte la Storia

Ma non sembrava un’ombra né una festa

Era un’ininterrotta processione nel deserto

Era una pellicola in bianco e nero nella loro città

Poi gli anni cambiarono, ma loro li indossavano

come un paio di pantaloni nuovi su misura

Riempivano stadi e riempivano piazze

Nel frastuono di legno dell’anfiteatro

Gare, anni di grandi eventi e agonie

Per ciò che chiamavano vita migliore

Sulla strada si trovarono di fronte la Storia

Fosse pure una farsa che contava le percentuali

Mentre passavano radente al futuro

Con la nostalgia per gli anni dell’Occupazione e dell’esilio.

Poi gli anni cambiarono, ma loro li indossavano

come un paio di pantaloni nuovi su misura

E allora trovarono un’occasione a portata di mano

E la inseguirono – perché nascondersi?

Se lo confessarono, non è un peccato

Parole povere, lo ammetteranno con semplicità

Sulla strada si trovarono di fronte la Storia

Costruirono le loro case, allevarono i loro figli

Era che dalle vene al cuore passava

Quel distillato, vivere con agiatezza

Poi gli anni cambiarono, ma loro li indossavano

come un paio di pantaloni nuovi su misura

E mentre ogni decennio li plasmava

Come la mano dell’artigiano la creta

Non si resero conto che la terza età

Aveva già rosicchiato loro il cervello

E se tentarono di restare giovani per sempre

La storia non poteva fermarsi

Rughe profonde, ma la ferita più profonda è che

Alla fine non poterono diventare nulla

Ghiannis Dukas

(Traduzione di Massimo Cazzulo)

da “Sui confini interni, 2001”, in “Viaggio nella poesia greca contemporanea”, ETPbooks, 2020

∗∗∗

Οι Γέροι της Σιδώνος

Είπαν ψωμί και λευτεριά, είπαν παιδεία
Μάκρυναν λίγο τα μαλλιά με συστολή
Τους βρήκε ο Φοίνικας κι από την εφηβεία
Τους πήρε απότομα, τους φόρεσε στολή
Βρήκαν στον δρόμο τους μπροστά την Ιστορία
Αλλά δεν έμοιαζε σκιά, μήτε γιορτή
Ήταν αδιάκοπη στην έρημο πομπή
Κι ήταν ασπρόμαυρη στην πόλη τους ταινία

Έπειτα άλλαξαν τα χρόνια, μα εκείνοι χώρεσαν
Σαν καινούργια παντελόνια τον καιρό τους φόρεσαν

Γήπεδα γέμιζαν και γέμιζαν πλατείες
Στου αμφιθέατρου την ξύλινη βουή
Αγώνες, χρόνια της αιχμής και αγωνίες
Γι’ αυτό που βάφτιζαν καλύτερη ζωή
Βρήκαν στον δρόμο τους μπροστά την Ιστορία
Κι ας ήταν φάρσα που μετρούσε ποσοστά
Καθώς περνούσαν απ’ το μέλλον τους ξυστά
Να νοσταλγούν την κατοχή, την εξορία

Έπειτα άλλαξαν τα χρόνια, μα εκείνοι χώρεσαν
Σαν καινούργια παντελόνια τον καιρό τους φόρεσαν

Και τότε βρήκαν ανοιχτή την ευκαιρία
Και την κυνήγησαν — γιατί να της κρυφτούν;
Αν τ’ ομολόγησαν, ουκ έστιν αμαρτία
Φτηνά τα λόγια, μ’ ευκολία θα τους βγουν
Βρήκαν στον δρόμο τους μπροστά την Ιστορία
Έχτιζαν σπίτια και μεγάλωναν παιδιά
Ήταν που πέρναγε απ’ τις φλέβες στην καρδιά
Κείνο το πρόσταγμα, να ζεις μ’ ευημερία

Έπειτα άλλαξαν τα χρόνια, μα εκείνοι χώρεσαν
Σαν καινούργια παντελόνια τον καιρό τους φόρεσαν

Κι όσο τους έπλαθε η κάθε δεκαετία
Όπως το χέρι του τεχνίτη τον πηλό
Δεν πήραν πρέφα πως η τρίτη ηλικία
Τους είχε ήδη ροκανίσει το μυαλό
Για πάντα νέοι κι αν προσπάθησαν να μείνουν
H Ιστορία δεν μπορούσε να σταθεί
Βαθιές ρυτίδες, μα το τραύμα πιο βαθύ
Στο τέλος τίποτα δεν μπόρεσαν να γίνουν

Γιάννης Δούκας

da “Γιάννης Δούκας, Στα μέσα σύνορα”, εκδ. Πόλις 2011