Ghiannis Ritsos

Ah, sì, invecchiano anche le statue e le poesie.
Molti avevano preso parte a quella storia –
uomini, animali, bambini, fiumi, alberi,
ragazzi e ragazze con motociclette, due papere bianche,
il matto silenzioso con una cicca e una galletta;
ed era un mezzogiorno estivo d’oro e sventolavano
le piume della gallina sgozzata luccicando in aria,
e la zia Evanghelìa in cucina puliva le bamie,
e una grossa farfalla si posò sulla saliera.
Nessuno, proprio nessuno allora sapeva
che il transitorio passa nel mito. Alla stazione del treno
venne a sedersi su una panchina una vecchia vestita di nero
che teneva sul grembiule un cesto d’uova come se fosse
l’unica cosa che aveva al mondo. Si addormentò lì.
Qualcuno di passaggio le rubò il cesto. E cadde la notte.
Ah, sì, invecchiano anche le statue e le poesie e i ricordi degli eroi.

Ghiannis Ritsos

Karlòvasi, 23.VII.87

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “I negativi del silenzio”, 1987, in “Molto tardi nella notte”, Crocetti Editore, 2020

∗∗∗

Γηρατειά

Ἄναί, γερνᾶνε ϰαί τ’ ἀγάλματα ϰαί τά ποιήματα.
Πολλοί εἶχαν πάρει μέρος στήν ἱστορία ἐϰείνη –
ἄνθρωποι, ζῶα, παιδιά, ποτάμια, δέντρα,
ἀγόρια ϰαί ϰορίτσια μέ μοτοσιϰλὲτες, δυό ἄσπρες πάπιες,
ὁ σιωπηλός τρελός μ’ ἕνα άποτσίγαρο ϰι ἕνα παξιμάόι·
ϰι ἦταν τότε ἕνα χρυσό θερινό μεσημέρι ϰι ἀνεμίζαν
τά πούπουλα σφαγμένης ϰότας λάμποντας στόν ἀέρα,
ϰι ἡ θεία Εὐαγγελία στήν ϰουζίνα ϰαθάριζε μπάμιες,
ϰαί μιά μεγάλη πεταλούδα ϰάθησε στήν ἁλατιέρα.
Κανένας, μά ϰανένας δέν ἤξερε τότε
πώς τό παροδιϰό περνάει στό μύθο. Στό σταθμό τοῦ τραίνου
ἦρθε ϰαί ϰάθησε σ’ ἕνα παγϰάϰι μιά γερόντισσα μαυροφορούσα
ϰρατώντας στήν ποόιά της ἕνα ϰαλάθι αὐγά σά νά ’ταν
τό μόνο πράγμα πού ’χε στόν ϰόσμο. Ἐϰεῖ ἁποϰοιμήθη.
Κάποιος περαστιϰός τῆς πῆρε τό ϰαλάθι. Κι ἔπεσε ἡ νύχτα.
Ἄ, ναί, γερνᾶνε ϰαί τ’ ἀγάλματα ϰαί τά ποιήματα ϰι οἱ μνῆμες τῶν ἡρώων.

Γιάννης Ρίτσος

Καρλόβασι, 22.VII.87

da “Τά άρνητιϰα τñς σιωπñς”, 1987, in “Ἀργά, πολύ ἀργά μέσα στή νύχτα”, Κέδρος, 1991