Foto di Allan Grant

[VI]

Quanto ti ho amata lo so soltanto io
Io che una volta ti sfiorai con gli occhi delle Pleiadi
Ti abbracciai con la criniera della luna e danzammo
nei campi d’estate
Sul canneto falciato e mangiammo insieme il trifoglio reciso
Grande mare nero con tanti ciottoli attorno al collo
tante pietruzze colorate nei tuoi capelli.
Una nave entra nel lido rimbomba una noria arrugginita
Un ciuffo di fumo azzurro dentro il rosa dell’orizzonte
Uguale all’ala della gru che si dibatte
Eserciti di rondini aspettano di dare il benvenuto ai prodi
Braccia nude si levano con àncore graffite sull’ascella
Urla di bimbi si confondono
con il gorgheggio del ponentino
Api vanno e vengono nelle narici delle mucche
Sventolano fazzoletti di Kalamata
E una campana in lontananza tinge il cielo d’indaco
Come la voce di un crepitàcolo che viaggia tra le stelle
Per tanti secoli in fuga
Dall’anima dei Goti e dalle cupole di Baltimora
E da Santa Sofia perduta il grande monastero.

[…]

Nikos Gatsos

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

da “Amorgo”, 1943

da “Poeti greci del Novecento”, “I Meridiani” Mondadori, 2010

∗∗∗

[ΣT]

Πόσο πολύ σέ έγάπησα ἐγώ μονάχα τό ξέρω
Ἐγώ πού ϰάποτε σ᾿ ἄγγιξα μέ τά μάτια τῆς πούλιας
Καί μέ τή χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ έγϰάλιασα ϰαί
χορέψαμε μές στούς ϰαλοϰαιριάτιϰους ϰάμπους
Πάνω στή θερισμένη ϰαλαμιά ϰαί φάγαμε μαζί τό ϰομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα μέ τόσα βότσαλα τριγύρω στό
λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στά μαλλιά σου.
Ἕνα ϰαράβι μπαίνει στό γιαλό ἕνα μαγγανοπήγαδο σϰουριασμένο βογγάει
Μιά τούφα γαλανός ϰαπνός μές στό τριανταφυλλί τοῦ ὁρίζοντα
Ἴδιος μέ τή φτερούγα τοῦ γερανοῦ πού σπαράζει
Στρατιές χελιδονιῶν περιμένουνε νά ποῦν στούς έντρειωμένους τό ϰαλωσόρισες
Μπράτσα σηϰώνουνται γυμνά μέ χαραγμένες ἄγϰυρες στή μασχάλη
Μπερδεύουνται ϰραυγές παιδιῶν μέ τό ϰελάδημα τοῦ πουνέντε
Μέλισσες μπαινοβγαίνουνε μές στά ρουθούνια τῶν έγελάδων
Μαντήλια ϰαλαματιανά ϰυματίζουνε
Καί μιά ϰαμπάνα μαϰρινή βάφει τόν οὐρανό μέ λουλάϰι
Σάν τή φωνή ϰάποιου σήμαντρου πού ταξιδεύει μέσα στ᾿έστέρια
Τόσους αἰῶνες φευγάτο
Ἀπό τῶν Γότθων τήν ψυχή ϰι έπό τούς τρούλους τῆς Βαλτιμόρης
Κι έπ᾿τή χαμένη Ἁγια-Σοφιά τό μέγα μοναστήρι.

[…]

Νίϰος Γϰάτσος

da “Ἀμοργός”, 1943