Brett Weston, Untitled, 1951

Tutti i poeti sono Ebrei
Marina Cvetaeva, Poesia della fine

“Sono nato troppo giovane
in un mondo che era già invecchiato”
scrivo a mia volta
salutando anch’io
il mio secolo paraplegico,
che adesso si trascina verso la fine.
Sotto le sue barbare Pompei
(Terezin, Treblinka, Timisoara)
vicino ai teschi frantumati degli infedeli
giacciono sepolte le alte scale a pioli dei filosofi
i rimorsi assolati dei poeti.

So che il corpo è impaziente;
che il cervello prova invano
a sfuggire a questo presente
incolore, indiviso.
Che le calde lacrime della poésie
si asciugano prima ancora di formarsi.

                     Però ho amato
sono stato amato.

Charis Vlavianòs

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

(da L’angolo della storia, 1999)

da “Antologia della poesia greca contemporanea”, Crocetti Editore, 2004

***

Ὄλοι οἱ ποιητές εἶναι Ἑβραῖοι
Μαρίνα Τσεβετάγεβα, Ποίημα τοῦ τέλους

“Γεννήθηϰα πολύ νέος
σ’ ἕναν ϰόσμο πού εἶχε ἤδη γερασει”
γράφω μέ τἡ σειρά μου
ἀποχαιρετώντας ϰι ἐγώ
τόν διϰό μου παραπληγιϰό αἰώνα,
πού σέρνεται τώρα πρός τό τέλος του.
Κάτω ἀπό τίς βάρβαρες Πομπηίες του
(Τερεζίν, Τρεμπλίνϰα, Τιμισοάρα)
πλάι στά θρυμματισμένα ϰρανία τῶν ἀλλόθρησϰων
ϰείτονται θαμμένες οἱ ὑψηλές ἀνεμόσϰαλες τῶν φιλοσόφων
οἱ ἡλιόλουστες τύψεις τῶν ποιητῶν.

Ξέρω πώς τό σώμα εἶναι ἀνυπόμονο·
πώς τό μυαλό μάταια προσπαθεῖ
νά δραπετεύσει ἀπ’ αὐτό τό ἄχρωμο,
ἀδιαίρετο παρόν.
Πώς τά ϰαυτά δάϰρυα τῆς poésie
στεγνώνουν προτοῦ ϰαλά- ϰαλά σχηματιστοῦν.

                                  Ὅμως ἀγάπησα
ἀγαπήθηϰα.

Χάρις Βλαβιανός

da “Ὁ άγγελος τῆς ἱστορίας”, Νεφέλη, 1999