Foto di Katia Chausheva

Mi espando e vivo
illegalmente
in aree che gli altri
non riconoscono reali.
Là mi fermo ed espongo
il mio mondo perseguitato,
là lo riproduco
con amarezza ribelle,
là lo affido
a un sole
senza forma, senza luce,
immobile,
personale.
Là accado.

A volte però
tutto questo s’arresta.
E mi restringo,
a forza rientro
(rassicurante)
nell’area ammessa
e legale,
nell’amarezza terrena.

E mi smentisco.

Kikì Dimulà

(Traduzione di Maria Paola Minucci)

da “L’adolescenza dell’oblio”, Crocetti Editore, 2000

∗∗∗

ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ

Ἐπεϰτείνομαι ϰαί βιώνω
παράνομα
σέ περιοχές πού σάν ὑπαρϰτές
δέν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐϰεῖ σταματῶ ϰαί ἐϰθέτω
τόν ϰαταδιωγμένο ϰόσμο μου,
ἐϰεῖ τόν ἀναπαράγω
μέ πιϰρά ϰι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐϰεῖ τόν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρίς σχῆμα, χωρίς φῶς,
ἀμεταϰίνητο,
προσωπιϰό μου.
Ἐϰεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,
παύει αὐτό.
Καί συστέλλομαι,
ϰι ἐπανέρχομαι βίαια
(πρός ϰαθησυχασμόν)
στή νόμιμη ϰαί παραδεϰτή
περιοχή
στή ν ἐγϰόσμια πίϰρα.

Καί διαψεύδομαι.

Κική Δημουλά

da “Η εφηβεία της λήθης”,  Εϰδόσεις Στιγμή, 1998