Foto di Imma Varandela

Ogni mattina
Cancelliamo i sogni
Con cautela costruiamo i discorsi
Le nostre vesti sono un nido di ferro
Ogni mattina
Salutiamo gli amici di ieri
Le notti si dilatano come fisarmoniche
– Suoni, rimpianti, baci perduti.

(Insignificanti
Enumerazioni
– Nulla, solo parole per gli altri

Ma dove finisce la solitudine?)

Manolis Anaghnostakis

(Traduzione di Vincenzo Orsina)

da “Manolis Anaghnostakis”, Poesie, Crocetti Editore, 2021

∗∗∗

Κάθε πρωί

Κάθε πρωί
Καταργοῦμε τά ὄνειρα
Χτίζουμε μέ περίσϰεψη τά λόγια
Τά ρο ῶχα μοις εἶναι μιά φωλιά ἀπὸ σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετᾶμε τούς χτεσινούς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σάν ἁρμόνιϰες
– Ἦχοι, ϰαημοί, πεθαμένα φιλιά.

(Ἀσήμαντες
Ἀπαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο γιά τούς ἄλλους.

Μά ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιάς;)

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

da “Τα Ποιήματα 1941-1971”, Αθήνα: Πλειάς, 1976