Foto di Gerard Laurenceau

Le cose che non dicevi mai, proprio quelle
davano sangue alle parole che dicevi e che restavano in aria
sospese, ambigue, come note inspiegabili
di una futura musica notturna. Ora
non hai più niente da dire, giacché non hai niente da nascondere. Il silenzio
ti chiude completamente fuori dagli eventi
a sentire le motociclette dei giovani giù sulla litoranea
a sentire i fischi delle navi “Sàmena”, “Ikaros”, “Egeo”,
che navigano giorno e notte tra alterne bonacce e tempeste
con destinazione finale il grande Ormeggio oscuro.

Ghiannis Ritsos

Karlòvasi, 7.VIII.87

da “L’albero nudo”, 1987, in “Molto tardi nella notte”, Crocetti Editore, 2020

∗∗∗

Τῆς σιωπῆς

Ἐ ϰεῖνα πού δέν ἔλεγες ποτέ, ἀϰριβῶς ἐϰεῖνα,
ἔδιν αἷμα στά λόγια πού ἔλεγες ϰι ἔμιναν στόν ἀέρα
μετέωρα, διφορούμενα, σάν ἀνεξήγητοι ἦχοι
νυχτερινῆς μελλοντιϰῆς μουσιϰῆς. Τώρα
δέν ἔχεις τίποτα νά πιῖς, ἀφοῦ δέν ἔχεις τίποτα νά ϰρύψεις. Ἡ σιωπή
σέ ϰλείνει ὁλόσωμον ἔξω ἀπ’ τά γεγονότα
ν’ ἀϰοῦς τίς νεανιϰίς μοτοσιϰλέτες ϰάτω στόν παραθαλάσσιο δρόμο,
ν’ ἀϰοῦς ϰαί τά σφυρίγματα τῶν πλοίων «Σάμαινα», «Ἴϰαρος», «Αἰγαῖο»,
πού ἀρμενίζουν νυχτόημιρα α’ ἐναλλασσόμινες μπουνάτσες ϰαί φουρτοῦνες
μέ τελιϰό τους προορισμό τό μέγα, σϰοτεινό Αγϰυροβολεῖο.

Γιάννης Ρίτσος

Καρλόβασι, 7.VIII.87

da “Το γυμνό δέντρο”, 1987, in “Ἀργά, πολύ ἀργά μέσα στή νύχτα”, Κέδρος, 1991