Foto di Kayla Varley

Almeno con inganni adesso illudermi…
Per non sentire la mia vita vuota.
Ero tanto vicino tante volte
quella paralisi, quella viltà…

Perché rimasi con le labbra chiuse,
e dentro me piangeva la mia vita vuota
e vestivano a bruno i desideri?

E tante volte ero tanto vicino
agli occhi, e alle labbra d’amore,
a quel sognato, a quell’amato corpo.
E tante volte ero tanto vicino.

Costantino Kavafis

(Traduzione di Filippo Maria Pontani)

da “Poesie Nascoste”, “Lo Specchio” Mondadori, 1974

∗∗∗

Ὁ Σεπτέμβρης τοῦ 1903

Τουλάχιστον μέ πλάνες ἂς γελιοῦμαι τώρα·
τήν ἄδεια τήν ζωή μου νά μή νιώθω.

Καί ἤμουνα τόσες φορές τόσο ϰοντά.
Καί πῶς παρέλυσα, ϰαί πῶς δειλίασα·
γιατί νά μείνω μέ ϰλειστά τά χείλη·
ϰαί μέσα μου νά ϰλαίει ἡ ἄδεια μου ζωή,
ϰαί νά μαυροφοροῦν οἱ ἐπιθυμίες μου.

Τόσες φορές τόσο ϰοντά νά εἶμαι
στά μάτια, ϰαί στά χείλη τά ἐρωτιϰά,
στ’ ὀνειρεμένο, τί ἀγαπημένο σῶμα.
Τόσες φορές τόσο ϰοντά να εἶμαι.

Κωνσταντίνος Καβάφης

                                                                                                [1904]

da “Κρυμμένα ποιήματα 1877?-1923”, [Poesie segrete 1877?-1923], a cura di I. P. Savvidis, Ikaros, Atene, 1993