Ghiannis Ritsos

Piú passa il tempo e piú ingrandisce il mare.
Contemporaneamente perde i suoi colori.
Le cime si spezzano a una a una. Innumerevoli ancore
arrugginiscono sulla terraferma. Quella che chiamavamo
libertà, che non fosse la perdita? E che non sia
la perdita l’unico guadagno? Dopo
né perdita né guadagno. Niente. Le luci
della dogana e della taverna sul mare spente.
Solo la notte con le stelle false.

Ghiannis Ritsos

Kalamos, 10.X.82

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Il funambolo e la luna”, Crocetti Editore, 1984

∗∗∗

Ἀποχρωματισμός

Χρόνο τό χρόνο μεγεθύνεται ἡ θάλασσα.
Χάνει ταυτόχρονα τά χρώματά της.
Τά σϰοινιά ϰόβονται ἕνα ἕνα. Πλῆθος ἄγϰυρες
σϰοοριάζουν στή στεριά. Αὐτο πού ὀνομάζουμε
ἐλευθερία, μήπως ἧταν ἡ ἀπώλεια; Καί μήπως
ἡ ἀπώλεια τό μόνο ϰέρδος Ὕστερα
οὔτε ἀπώλεια οὔτε ϰέρδος. Τίποτα. Τά φῶτα
τοῦ τελωνείοο ϰαί τῆς ναυτιϰῆς ταβέρνας ἔσβησαν.
Μονάχα ἡ νύχτα μέ τά ϰάλπιϰα ἄστρα της.

Γιάννης Ρίτσος

Κάλαμος, 10.Χ.82

da “Ό σχοινοβάτης καί ή σελήνη”, 1982