Foto di Tina Fersino

Questa sera la luna dentro il mare
cadrà come una perla pesantissima.
E giocherà sopra di me la folle,
la folle luna.

Si frangerà l’onda color rubino
sui miei piedi spargendo mille stelle.
Le mie mani saranno diventate
due colombelle:

e saliranno – due uccelli d’argento –
a riempirsi di luna – come coppe –
e di luna le spalle ed i capelli
m’irroreranno.

Il mare è un oro fuso. Metterò
in una barca il mio sogno affinché
veleggi. Chiara, diamantina ghiaia
calpesterò.

Quando la luce l’attraverserà
sarà perla pesante il mio cuore.
E riderò. E piangerò… Ma guarda, ecco,
ecco la luna!

Kostas G. Kariotakis

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

(da Nepenti, 1921: L’ombra delle ore)

da “L’ombra delle ore”, Crocetti Editore, 2004

∗∗∗

Τό φεγγαράϰι ἀπόψε…

Τό φεγγαράϰαι ἀπόψε στό γιαλό
θά πέσει, ἕνα. βαρύ μαργαριτάρι.
Κι ἀπάνω μου θά παίζει τό τρελό
τρελό φεγγάρι.

Ὅλο θά σπάει τό ϰύμα ρουμπινί
στά πόδια μου σϰορπίζοντας ἀστέρια.
Οἱ παλάμες μου θά ’χουνε γενεῖ
δυό περιστέρια·

θ’ ἀνεβοῦν – ἀσημένια δυό πουλιά –,
μέ φεγγάρι – δυό ϰοῦπες – θά γεμίζουν,
μέ φεγγάρι τούς ὤμους, τά μαλλιά
θά μοῦ ραντίζουν.

Τό πέλαγο χρυσάφι ἀναλυτό.
Θά βάλω τ’ ὄνειρό μου σέ ϰααΐϰι
ν’ ἀρμενίσει. Διαμάντι θά πατῶ
λαμπρό χαλίϰαι.

Τό γύρω φῶς ὡς θάν τή διαπερνᾶ,
ἡ ϰαρδιά μου βαρύ μαργαριτάρι.
Καί θά γελῶ. Καί θέ νά ϰαλαίω… Καί νά,
νά τό φεγγάρι!

Κώστας Καρυωτάϰης

Nηπενθῆ, 1921: ‘Ἡ σϰιά τῶν ὡρῶν’

da “Τά ποιήματα (1913-1928)”, a cura di G. Savvidis, Νεφέλη, Athens, 1992