Irving Penn, Musical Instruments, Italy, 1948

Noi siamo cetre un poco sgangherate.
Il vento, quando passa sulle corde,
come catene sospese, risveglia
dei versi, dei rumori dissonanti.

Noi siamo antenne un poco singolari.
Come dita s’innalzano nel caos,
in cima ad esse echeggia l’infinito,
ma ben presto cadranno giú, spezzate.

Noi siamo sensazioni un po’ disperse
senza speranza di concentrazione.
Nei nostri nervi tutto si confonde.

Ci duole il corpo, duole la memoria.
Ci scacciano le cose, e la poesia
è il rifugio che sempre piú invidiamo.

Kostas G. Kariotakis

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

(da Elegie e satire, 1927: Elegie, seconda serie)

da “L’ombra delle ore”, Crocetti Editore, 2004

∗∗∗

[Εἴμαστε ϰάτι…]

Εἶμαστε ϰάτι ξῑχαρβαλωμένες
ϰιθάρες. Ὁ ἄνεμος, ὅταν περνάει,
στίχους, ἤχους παράφωνους ξυπνάει
στίς χορδές πού ϰρέμονται σάν ϰαδένες.

Εἴμαστε ϰάτι ἀπίστευτες ἀντένεις.
Ὑψώνονται σά δάχτυλα στά χάη,
στήν ϰορυφή τους τ’ ἄπειρο ἀντηχάει,
μά γρήγορα θά πέσουνε σπασμένες.

Εἴμαστε ϰάτι διάχυτες αἰσθήσεις,
χωρίς ἐλπίδα νά συγϰεντρωθοῦμε.
Στά νεῦρα μας μπερδεύεται ὅλη ἡ φύσις.

Στό σῶμα, στήν ἐνθύμηση πονοῦμε.
Μᾶς διώχνουνε τά πράγματα, ϰ’ ἡ ποίησις
εἶναι τό ϰαταφύγιο πού φθονοῦμε.

Κώστας Καρυωτάϰης

Ἐλεγεῖα ϰαί σάτιρες, 1927: Ἕλεγεῖα – δεύτερη σειρά’

da “Τά ποιήματα (1913-1928)”, a cura di G. Savvidis, Νεφέλη, Athens, 1992