Herbert List, Church, Cyclades Island of Mykonos, Greece

Se non mi avessi dato la poesia, Signore,  
non avrei nulla per vivere.
Questi campi non sarebbero miei.
Mentre ora ho la fortuna di possedere meli,
le mie pietre buttano rami,
i miei pugni si riempiono di sole,
di gente il mio deserto,
di usignoli i miei giardini.

Allora, come ti sembrano? Hai visto
le mie spighe, Signore? Hai visto le mie vigne?
Hai visto che bella la luce che cade
sulle mie valli serene?
E ho ancora tempo!
Non ho dissodato tutto il mio terreno, Signore.
Mi ara il mio dolore e cresce la mia eredità.
Prodigo il mio sorriso come pane che si divide.
                                                                         Tuttavia
non scialacquo a vanvera il tuo sole.
Non butto nemmeno una briciola di ciò che mi dai.
Perché penso alla desolazione e ai rovesci dell’inverno.
Perché verrà la mia sera. Perché fra poco giungerà
la mia sera, Signore, e prima di partire
devo aver reso la mia capanna una chiesa
per i pastori dell’amore.

Nikiforos Vrettakos

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

(da Il tempo e il fiume, 1957)

da “Antologia della poesia greca contemporanea”, Crocetti Editore, 2004

∗∗∗

Ἂν δέ μούδινες την ποίηση, Κύριε

Ἂν δέ μοὔδινες τήν ποίηση, Κύριε,
δέ θἆχα τίποτα για νά ζήσω.
Αὐτά τά χωράφια δέ θἆταν διϰά μου.
Ἐνῶ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νά πετάξουνε ϰλώνους οἱ πέτρες μου,
νά γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τά περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν, πῶς σοῦ φαίνονται; Είδες
τά στάχια μου, Κύριε; Είδες τ’ ἀμπέλια μου;
Είδες τί ὄμορφα πού πέφτει τό φῶς
στίς γαλήνιες ϰοιλάδες μου;
Κι ἔχω ἀϰόμη ϰαιρό!
Δέν ξεχέρσωσα ὅλο το χῶρο μου, Κύριε.
Μ’ ἀνασϰάφτει ὁ πόνος μου ϰι ὁ ϰλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω το γέλιο μου σάν ψωμί πού μοιράζεται.
                                                                                   Ὡστόσο,
δέν ξοδεύω τον ἥλιο σου ἄδιϰα.
Δέν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ’, τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σϰέφτομαι τήν ἐρμιά ϰαί τις ϰατεβασιές τοῦ χειμώνα.
Γιατί θἄρθει τύ βράδυ μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
το βράδυ μου, Κύριε, ϰαί πρέπει
νἄχω ϰάμει πρίν φύγω τήν ϰαλύβα μου ἐϰϰλησιά
γιά τούς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

Νιϰηφόρος Βρεττάϰος

da “ Ό χρόνος καί τό ποτάμι, 1952-1956”, Διφρος, 1957