Jeremy Lipking, Nude 

4

Le poesie che ho vissuto in silenzio sul tuo corpo
mi chiederanno la loro voce un giorno, quando andrai.
Ma io non avrò più voce per ridirle allora. Perché tu eri abituata
a camminare scalza per le stanze, e poi ti rannicchiavi sul letto,
gomitolo di piume, seta e fiamma selvaggia. Incrociavi le mani
sui ginocchi, mettendo in mostra provocante
i piedi rosa impolverati. Devi ricordarmi così – dicevi;
ricordarmi così coi piedi sporchi; coi capelli
che mi coprono gli occhi – perché così ti vedo più profondamente. Dunque,
come potrò più avere voce. La Poesia non ha mai camminato così
sotto i bianchissimi meli in fiore di nessun paradiso.

Ghiannis Ritsos

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Parola carnale”, in “Erotica”, Crocetti Editore, 2021

∗∗∗

4

Τά ποιήματα πού ἔζησα στό σῶμα σου σωπαίνοντας,
θά μοῦ ζητήσουν, ϰάποτε, ὅταν φύγεις, τή φωνή τους.
Ὅμως ἐγώ δέ θά ‘χω πιά φωνή νά τά μιλήσω. Γιατί ἐσύ συνήθιζες πάντα
νά περπατᾶς γυμνόποδη στίς ϰάμαρες, ϰι ὕστερα μαζευόσουν στό ϰρεβάτι
ἕνα ϰουβάρι πούπουλα, μετάξι ϰι ἄγρια φλόγα. Σταύρωνες τά χέρια σου
γύρω στά γόνατά σου, ἀφήνοντας προϰλητιϰά προτεταμαένα
τά σϰονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Νά μέ θυμᾶσαι – μοῦ ‘λεγες – ἔτσι·
ἔτσι νά μέ θυμᾶσαι μέ τά λερωμένα πόδια μου· μέ τα μαλλιά μου
ριγμένα στά μάτια μου – γιατί ἔτσι βαθύτερα σέ βλέπω. Λοιπόν,
πῶς νά ‘χω πιά τή φωνή. Ποτέ της ἡ Ποίηση δέν περπάτησε ἔτσι
ϰάτω ἀπό τίς πάλλευϰες ἀνθισμένες μηλιές ϰανενός Παραδείσου.

Γιάννης Ρίτσος

da “Σάρκινος λόγος”, in “Τά ἐρωπϰά”, Κέδρος, 1981