Andrew Wyeth
La notte aggrava la solitudine,
coltiva le nostre rovine segrete.
La notte elabora la bellezza,
fa a brandelli la nostra supplica.
La notte sbottona le nostre vene,
trova nascosti i nostri sogni e li divora.
La notte frantuma la delicatezza,
rinnova le nostre ferite –
e appena ci assicuriamo un corpo
subito lascia libere le sue lune.
Dinos Christianòpulos
(Traduzione di Filippo Maria Pontani)
da “Antologia della poesia greca contemporanea”, Crocetti Editore, 2004
∗∗∗
Ἡ νύχτα
Ἡ νύχτα ἐπιδεινώνει τή μοναξιά,
ϰαλλιεργεῖ τά ϰρυερά μοις ἐρείπια.
Ἡ νύχτα ἐπεξεργάζεται τήν ὧμορφιά,
ϰαταρραϰώνει τήν ἱϰεσία μοις.
Ἡ νύχτα ξεϰουμπώνει τίς φλέβες μας,
βρίσϰει ϰρυμμένα τά ὅνειρά μοις ϰαί τά τρώει.
Ἡ νύχτα πετσοϰόβει τήν τρυφερότητα,
ἁνανεώνει τίς πληγές μοις –
ϰαί σάν ἐξασφαλίσουμε ϰάνοι ϰορμί,
ἀμέσως ἀμολάει τά φεγγάρια της.
Ντῖνος Χριστιανόπουλος
da “Ποι ήματα 1949-1964”, 1967
