Ghiannis Ritsos
Dietro cose semplici mi nascondo, perché mi troviate;
se non mi trovate, troverete le cose,
toccherete ciò che ha toccato la mia mano,
s’incontreranno le impronte delle nostre mani.
La luna d’agosto brilla in cucina
come una pentola stagnata (perciò, vi dico, è così che avviene)
illumina la casa vuota e il silenzio inginocchiato della casa
– sempre il silenzio resta inginocchiato.
Ogni parola è l’uscita
per un incontro, spesse volte annullato,
e allora è una parola vera, quando insiste nell’incontro.
Ghiannis Ritsos
(Traduzione di Nicola Crocetti)
(da Parentesi, 1946-1947, in Poesie II, 1961)
da “Poeti greci del Novecento”, “I Meridiani” Mondadori, 2010
∗∗∗
Τό νόημα τῆς ἁπλότητας
Πίσω ἀπό ἁπλά πράγματα ϰρύβομαι, γιά νᾶ μέ βρεῖτε ·
ἂν δέ μέ βρεῖτε, θά βρεῖτε τά πράγματα,
θ’ ἀγγίξετε ἐϰεῖνα πού ἅγγιξε τό χέρι μου,
θά σμλξουν τά χνάρια τῶν χεριῶν μσς.
Τό αὐγουστιάτιϰο φεγγάρι γυαλίζει στῆν ϰουζίνα
σά γανωμένο τεντζέρι (γι’ αὐτό πού σᾶς λέω γίνεται ἔτσι)
φωτίζει τ’ ἅδειο σπίτι ϰαί τή γονατωμένη σιωπή τοῦ σπιτιοῦ-
πάντα ῆ σιωπή μένει γονατισμένη.
Ἡ ϰάθε λέξῃ εἶναι μιά ἔξοδος
γιά μιά συνάντηση, πολλές φορές ματαιωμένη,
ϰαί τότε εἶναι μιά λέξη ἀληθινή, σάν ἐπιμένει στή συνάντηση.
Γιάννης Ρίτσος
1946-1947
da “Ποιήματα 1930 – 1960”, τόμ. B’, Κέδρος, 1961: “Παρενθέσεις”
