Ghiannis Ritsos
[…]
E davvero, non di rado scopro lí, nel fondo dove annego,
coralli e perle e tesori di navi naufragate,
incontri imprevedibili, di ieri, di oggi e del futuro,
quasi una conferma di eternità,
un certo sollievo, un certo sorriso di immortalità, come si dice,
una felicità, un’ebbrezza, perfino un entusiasmo,
coralli, perle e zaffiri;
solo che non so donarli – no, li dono;
solo che non so se loro possono prenderli – comunque io li dono.
Lasciami venire con te.
[…]
Ghiannis Ritsos
Atene, giugno 1956
(Traduzione di Nicola Crocetti)
(da La sonata al chiaro di luna, 1956: in Quarta dimensione, 1972)
da “Quarta dimensione”, Crocetti Editore, 2013
∗∗∗
da «Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος»
[…]
Κι ἀλήθεια δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἀναϰαλύπτω ἐϰεῖ, στό βάθος τοῦ πνιγμοῦ,
ϰοράλλια ϰαί μαργαριτάρια ϰαί θησαυρού ς ναυαγισμένων πλοίων,
ἀπρόοπτες συναντήσεις, ϰαί χτεσινά ϰαί σημερινά ϰαί μελλούμενα,
μιάν ἐπαλήθευση σχεδό ν αἰωνιότητας,
ϰάποιο ξανάσασμα, ϰάποιο χαμόγελο ἀθανασίας, ὅπως λένε,
μιαν εὐτυχία, μιά μέθη, ϰ’ἐνθουσιασμό ν ἀϰόμη,
ϰοράλλια ϰαί μαργαριτάρια ϰαί ζαφείρια·
μονάχα πού δέν ξέρω νά τά δώσω − ὄχι, τά ὃίνω·
μονάχα πού δέν ξέρω ἂν μποροῦν νά τά πάρουν – πάντως ἐγώ τά δίνω.
Ἄφησέ με νά ‘ρθω μαζί σου.
[…]
Γιάννης Ρίτσος
Ἀθήνα, Ἰούνιος, 1956
da “Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος”, 1956, in “Τέταϱτη διάσταση”, Ἀθήνα, Κέδρος, 1972
