Félix Vallotton, Moonlight, c. 1895, Musée d’Orsay, Paris

(Frammento)

Non canto le navi che ritornano,
le stelle che ricamano girasoli sul cinto dell’estate.
Né le rondini che volano nel cielo,
per prendere il sangue di un’alba e tingerne i fiori…

Di notte sellano i cavalli, di notte passano, all’alba si disperdono,
alla ricerca di uccelli piumati e di donne slanciate,
che brillano sui cuscini quando dormono la notte.

Brillano e sognano un grande amore,
un grande figlio.
Che abbia un sole nei capelli, una luna come specchio.
E l’aquila sul volto a vegliare sul suo sonno.

Ghiorgos Thèmelis

(Traduzione di Filippomaria Pontani)

da “Antologia della poesia greca contemporanea”, Crocetti Editore, 2004

∗∗∗

Προοίμιο

(Ἀπόσπασμα)

Δέν τραγουδῶ τούς γυρισμούς τῶν ϰαραβιῶν,
τ’ ἀστέρια πού ϰεντοῦν ἡλιοτρόπια στή ζώνη τοῦ ϰαλοϰαιριοῦ.
Οὔτε τά χελιδόνια πού πᾶν στό ν οὐρανό,
νά πάρουν τό αἷμα μιᾶς αὐγῆς νά βάψουν τά λουλούδια…

Νύχτα σελλώνουν, νύχτα περνοῦν, ϰαί τήν αὐγή σϰορπᾶνε
νᾶβρουν τά πλουμιστά πουλιά ϰαί τίς ψηλές γυναῖϰες,
πού φέγγουν στά προσϰέ φαλοι τή νύχτα πού ϰοιμοῦνται.

Φέγγουνε ϰι ὀνειρεύονται ἕνα μεγάλον ἕρωτα,
ἕνα μεγάλω γιό.
Νᾶχει ἕναν ἥλιο στά μαλλιά, ϰα φρέρτη ἕνα φεγγάρι.
Καί τό ν ἀητό στό πρόσωπο νά τοῦ φυλάει τόν ὕπνο.

Γιώργος Θέμελης

da “Ὠδή γιά νά θυμόμαστε τούς ἥρωες”, 1949