Christen Dalsgaard, A Fisherman’s bedroom, 1853

Vecchie case abitate dai fischi notturni dei battelli. Dai lampadari
pendono piccole navi di legno costruite con cura
da mani di marinai condannati. Da anni e anni ormai
sono sprangate. La ruggine, il sale, le tarme, i tarli
hanno corroso porte, finestre, pavimenti, scale,
serrature, sbarre. Qui dentro
un tempo i bambini giocarono con un cane grande come un leone;
corpi nudi si rotolarono su tappeti persiani. Perciò, le notti,
dabbasso rimbomba inesorabile il mare, e il vecchio capitano
agita in aria una lampada antivento, gridando a uno a uno
i loro nomi – Artèmide, Elettra, Elena, Patroclo, Achille, Oreste –
poi sale sulla nave, tirata in secco, spegne la lampada
e si corica sotto la stessa coperta fradicia di Odisseo.

Ghiannis Ritsos

Karlòvasi 10.VΙΙΙ.81

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Il funambolo e la luna”, Crocetti Editore, 1984

∗∗∗

Όρμος Καρλοβασιοΰ

Σπίτια παλιά κατοικημένα από νυχτερινά σφυρίγματα πλοίων. Στούς πολυελαίους
κρέμονται ξύλινα μικρά καράβια λεπτοδουλεμένα
από χέρια ναυτικών καταδίκων. Χρόνια καί χρόνια τώρα
κατάκλειστα. Ή σκουριά, τό άλάτι ή ό ξυλοφάγος, ό σκόρος
κατάφαγαν πόρτες, παράθυρα, πατώματα, σκάλες,
κλειδαριές, κιγκλιδώματα. Έδώ μέσα
έπαιζαν κάποτε παιδιά μ’ ένα μεγάλο σκυλί σά λιοντάρι·
γυμνά κορμιά κυλίστηκαν σέ περσικά χαλιά. Γι’ αύτό, τίς νύχτες,
βουίζει κάτω αδυσώπητη ή θάλασσα, κι ό γέρο-καπετάνιος
σαλεύει στόν άνεμο μιά λάμπα θυέλλης φωνάζοντας ένα ένα
τά όνόματά τους – Άρτεμις Ήλέκτρα, Ελένη, Πάτροκλε, Άχιλλέα, Όρέστη –
ύστερα μπαίνει στό καράβι, άπορριγμένο στή στεριά, σβήνει τή λάμπα του
καί πλαγιάζει κάτω άπ’ τήν ίδια νοτισμένη κουβέρτα του Όδυσσέα.

Γιάννης Ρίτσος

Καρλόβασι, 10.VΙΙΙ.81

da “Ό σχοινοβάτης καί ή σελήνη”, 1982